مجموعه قوانین ◄ قانون مدنی ◄ جلد سوم – در ادله‌ی اثبات دعوی ◄ کتاب اول – در اقرار ◄ باب اول – در شرایط اقرار
باب اول – در شرایط اقرار
اقرار عبارت از اخبار به حقی است برای غیر بر ضرر خود.
اقرار واقع می شود به هر لفظی که دلالت بر آن نماید.
اشاره شخص لال که صریحاً حاكی از اقرار باشد صحیح است.
اقرارکننده باید بالغ و عاقل و قاصد و مختار باشد بنابراین اقرار صغیر و مجنون در حال دیوانگی و غیر قاصد و مكره مؤثر نیست.
اقرار سفیه در امور مالی مؤثر نیست.
اقرار مفلَّس و ورشكسته نسبت به اموال خود بر ضرر دیّان نافذ نیست.
اقرار مدعی افلاس و ورشكستگی در امور راجعه به اموال خود به ملاحظه حفظ حقوق دیگران منشاء اثر نمی شود تا افلاس یا عدم افلاس او معین گردد.
در مقر له اهلیت شرط نیست لیكن بر حسب قانون باید بتواند دارای آنچه که به نفع او اقرار شده است بشود.
اقرار به نفع متوفی درباره ورثه او مؤثر خواهد بود.
اقرار معلق مؤثر نیست.
اقرار به امری كه عقلا یا عادتا ممكن نباشد و یا بر حسب قانون صحیح نیست اثری ندارد.
اقرار برای حمل در صورتی مؤثر است که زنده متولد شود.
مقر له اگر به كلی مجهول باشد اقرار اثری ندارد و اگر فی‌الجمله معلوم باشد مثل اقرار برای یكی از دو نفر معین، صحیح است.
در صحت اقرار تصدیق مقر له شرط نیست لیكن اگر مفاد اقرار را تكذیب کند اقرار مزبور در حق او اثری نخواهد داشت.
اقرار به نسبت در صورتی صحیح است که اولا تحقق نسب بر حسب عادت و قانون ممكن باشد، ثانیا کسی كه به نسب او اقرار شده تصدیق کند مگر در مورد صغیری كه اقرار بر فرزندی او شده به شرط آن كه منازعی در پیش نباشد.
اختلاف مقر و مقرله در سبب اقرار مانع صحت اقرار نیست.
منبع: روزنامه رسمی جمهوری اسلامی