ماده ۳۰ قانون آیین دادرسی کیفری

توضیحات ماده  ۳۰ قانون آئین دادرسی کیفری

1. در بند اول ماده تحقیقات و اقدامات صورت گرفته از سوی مامورانی که کارت ضابط بودن را دریافت نکرده اند ممنوع اعلام شده است. این ممنوعیت بر اساس مفاد ماده ۶۳ همین قانون موجب محکومیت به سه ماه تا یک سال انفصال از خدمات دولتی است. با این حال از زمان تصویب این قانون تا زمانی که ضابطان دوره های آموزش مربوطه را طی نکرده اند و طبیعتا فاقد کارت ضابط هستند را نمی توان مشمول این ممنوعیت در نظر گرفت.
2.  به نظر می رسد آموزش هایی که در ماده ۳۰ قانون گذار برای ضابطین دادگستری تعیین نموده است باید در راستای وظایف ضابط بودن آنها باشد. به عنوان مثال برای ضابطین باید در خصوص اعمال مجرمانه و تعریف جرم به طور کلی و اقداماتی که براساس قانون ضابطین باید در انجام وظایف خود آنها را رعایت کنند باشد. حوزه صلاحیت دادسرا و دادگاه هم از موضوعاتی است که آشنا بودن ضابطین با مفاهیم آنها می تواند بسیار راهگشا باشد.
3.  شرایط مندرج در ماده ۳۰ برای تمامی ضابطین، اعم از ضابطین عام و خاص لازم الرعایه است و نمی توان و نباید این وظایف را صرفا برای ضابطین عام (ماموران نیروی انتظامی) در نظر گرفت.
4.  در خصوص تعبیر قانون گذار مبنی بر «وثاقت و مورد اعتماد بودن» ضابطین که گویا بر اثر ایراد شورای نگهبان به متن اصلی ماده افزوده شده است این ایراد وارد است که علاوه بر کلی بودن عنوان و عدم تصریح به جزئیات و عدم ذکر مصادیق آن، مشخص نیست چه ضمانت اجرایی برای آن قابل تصور است.
5. بسیاری از کارکنان نیروی انتظامی، از جمله کارکنان و کارمندان اداری نیروی انتظامی که اصولا به صورت مستقیم با اقدامات قانون و قضایی – که لازمه ضابط بودن است – سر و کار ندارند احتمالا مشمول وظایف مندرج در این ماده جهت گذراندن دوره های آموزشی و اخذ کارت ضابط بودن نیستند.