مجموعه قوانین ◄ قانون مدنی ◄جلد اول – در اموال ◄کتاب دوم – در اسباب تملک ◄قسمت دوم – در عقود و معاملات و الزامات ◄باب سوم – در عقود معینه مختلفه ◄ فصل چهاردهم – در ضمان عقدی ◄ مبحث دوم – در اثر ضمان بین ضامن و مضمون له
مبحث دوم – در اثر ضمان بین ضامن و مضمون له
بعد از این که ضمان به طور صحیح واقع شد ذمّه مضمون‌عنه بری و ذمه ضامن به مضمون‌له مشغول می شود.
تعلیق در ضمان مثل این که ضامن قید کند که اگر مدیون نداد من ضامنم باطل است ولی التزام به تأدیه ممکن است معلق باشد.
تعلیق ضمان به شرایط صحت آن مثل این که ضامن قید کند که اگر مضمون‌عنه مدیون باشد من ضامنم موجب بطلان آن نمی شود.
ضمان عقدی است لازم و ضامن یا مضمون‌له نمی توانند آن را فسخ کنند مگر درصورت اعسار ضامن به طوری که در ماده ۶۹۰ مقرر‌است یا در صورت بودن حق فسخ نسبت به دین مضمون‌له و یا در صورت تخلف از مقررات عقد.
هر گاه ضَمان مدت داشته باشد مضمون‌له نمی تواند قبل از انقضاء مدت مُطالبه طلب خود را از ضامن کند اگر چه دین حالّ باشد.
در ضَمانِ حال مضمون‌له حق مُطالبه طلب خود را دارد اگر چه دین مؤجّل باشد.
ضَمانِ مطلق محمول به حالّ است مگر آن که به قرائن معلوم شود که مؤجّل بوده است.
ضَمان مؤجّل به فوتِ ضامن حالّ می شود.
هر گاه دین مدت داشته ولی ضمان حال باشد بعد از ضمان مضمون‌له حق مطالبه از ضامن دارد.
اگر مضمون‌له ذمه مضمون‌عنه را بری کند ضامن بری نمی شود مگر این که مقصود ابراء از اصل دین باشد.
کسی که ضامن دَرَک مَبیع است در صورت فسخ بیع به سبب اِقاله یا خیار، از ضَمان بری می شود.
منبع: روزنامه رسمی جمهوری اسلامی