توضیحی کوتاه:
این نوشته به مرور زمان کامل تر خواهد شد. تغییر قانون، صدور نظریات مشورتی و آرای وحدت رویه و … می توانند در آینده مکمّل و متمّم این نوشته باشند.
ماده ۱۰۰
در جرائمِ تعزیریِ قابلِ گذشت، گذشت شاکی یا مدعی خصوصی حسب مورد موجب موقوفی تعقیب یا موقوفی اجرای مجازات است.
تبصره ۱- جرائمِ قابل گذشت، جرائمی می‌باشند که شروع و ادامه تعقیب و رسیدگی و اجرای مجازات، منوط به شکایت شاکی و عدم گذشت وی است.
تبصره ۲- جرائم غیر قابل گذشت، جرائمی می‌باشند که شکایت شاکی و گذشت وی در شروع به تعقیب و رسیدگی و ادامه آن‌ها و اجرای مجازات تأثیری ندارد.
تبصره ۳- مقررات راجع به گذشت شاکی در مورد مجازات‌های قصاص نفس و عضو، حد قَذف و حد سرقت همان است که در کتاب دوم «حدود» و سوم «قصاص» این قانون ذکر شده است. گذشت شاکی در سایر حدود تأثیری در سقوط و تخفیف مجازات ندارد.
توضیحات ماده:
۱- طرح دعوای حقوقی با عنوان «الزام شاکی به گذشت» در فرضی که شاکی قول به گذشت داده باشد قابل استماع نیست. اما اگر شاکی منجزا گذشت کرده باشد می توان دعوای «اثبات و احراز گذشت» را اقامه نمود.(+)