ماده ۲۷۹ قانون مجازات اسلامی
محاربه عبارت از کشیدن سلاح به قصد جان، مال یا ناموس مردم یا ارعاب آنها است، به نحوی که موجب ناامنی در محیط گردد. هرگاه کسی با انگیزه شخصی به سوی یک یا چند شخص خاص سلاح بکشد و عمل او جنبه عمومی نداشته باشد و نیز کسی که به روی مردم سلاح بکشد، ولی در اثر ناتوانی موجب سلب امنیت نشود، محارب محسوب نمی شود.
توضیحی کوتاه:
– محاربه اصطلاحی فقهی بوده و مبنای آن آیه ۳۳ سوره مائده است. محاربه یعنی سلاح کشیدن به قصد جان، مال، یا ناموس مردم یا ارعاب آنها به نحوی که موجب ناامنی در محیط گردد. بیرون آوردن سلاح (تجرید السّلاح) رفتار فیزیکی و رکن مادی این جرم است. اما رکن معنوی، یعنی: «قصد تجاوز به جان، مال یا ناموس مردم یا قصد ارعاب مردم» مرتکب هم باید احراز شود. بنابراین اگر مرتکب با انگیزه شخصی به سوی یک یا چند نفر سلاح بکشد نمی توان او را مصداق محارب دانست حتی اگر اقدام او – برخلاف خواسته اش- موجب ناامنی شود.
این نوشته به مرور زمان کامل تر خواهد شد. تغییر قانون، صدور نظریات مشورتی و آرای وحدت رویه و … می توانند در آینده مکمّل و متمّم این نوشته باشند.
