ماده ۱۸۴ قانون آیین دادرسی کیفری

توضیحات ماده  ۱۸۴ قانون آئین دادرسی کیفری

۱- آنچه در ماده فوق به آن پرداخته شده است همان چیزی است که در عرف قضایی به «دستور جلب سیّار» شهرت دارد. در قانون سابق تنها در صورتی امکان صدور دستور جلب سیار وجود داشت که متهم غایب باشد. بدیهی است که متواری بودن امری متفاوت با غایب بودن و حتی مخفی بودن متهم است. اما در قانون فعلی این امر منوط به «احراز متواری بودن متهم توسط بازپرس» شده است. بدین ترتیب صدور دستور برگ جلب سیار با محدودیت بیشتری مواجه شده است. به همین دلیل شاکی دیگر نمی تواند به بهانه این که از محل متهم اطلاعی ندارد از بازپرس تقاضای صدور دستور جلب سیار را بخواهد.

 ۲- مطابق ماده ۱۱۹ همین قانون بازپرس تنها می تواند به ضابطان قضایی حوزه قضایی خود دستور برگ جلب متهم را بدهد. بنابراین چنانچه متهم در حوزه دیگری اقامت داشته باشد این دستور در قالب نیابت به بازپرس آن حوزه صورت می گیرد.

 ۳- با توجه به تبصره ۳ این ماده به نظر می رسد اگر چه محل کار در غالب موارد یک مکان عمومی محسوب می شود و ورود به آن نیاز به کسب مجوز خاص از مقام قضایی ندارد اما با این حال از  سیاق ماده این طور به نظر می رسد که حتی در مغازه یا محل کاری که عمومی محسوب می شود، قسمت هایی وجود دارد که ورود به آن ها جزو قسمت های عمومی نیست. بنابراین بر فرض مثال اگر در یک مغازه، بالکن یا زیرزمین یا انباری وجود داشته باشد که مشتریان به آن قسمت وارد نمی شوند مامور جلب نیز طبیعتاً حق ورود به آن قسمت ها را ندارد و برای این منظور چاره ای جز کسب مجوز خاص از مقام قضایی ندارد. برای مطالعه تفصیلی این موضوع می توانید به مواد ۱۴۱ و ۵۵ همین قانون و توضیحات ذیل آن مواد مراجعه فرمایید.