توضیحی کوتاه:
این نوشته به مرور زمان کامل تر خواهد شد. تغییر قانون، صدور نظریات مشورتی و آرای وحدت رویه و … می توانند در آینده مکمّل و متمّم این نوشته باشند.
ماده ۵۰۹
هرگاه اقدامات قاضی اجرای احکام کیفری منتهی به دسترسی به محکومٌ‌علیه نشود و بیم فرار وی از کشور باشد، می‌تواند دستور منع خروج او را از کشور صادر و به مراجع قانونی اعلام کند؛ اما به محض حضور یا دستگیری محکومٌ‌علیه نسبت به لغو این دستور اقدام می‌کند.
توضیحات ماده:
۱- دستور منع خروج از کشور در این ماده در قالب «دستور» ساده قضایی انجام می شود نه «قرار!». در نتیجه این دستور به محکوم علیه ابلاغ نمی شود و قابل اعتراض هم نیست. برای مشاهده توضیحات تفصیلی در این خصوص به ماده ۱۸۸ همین قانون و نکات ذیل آن مراجعه فرمایید.
